Η κατασκευασμένη νομιμότητα του Συντάγματος της Ελλάδας

Ακούγοντας και διαβάζοντας γνώμες για το Σύνταγμα της Ελλάδας, έχω την αίσθηση οτι πέρα απο ελάχιστες εξαιρέσεις κανείς δεν ασχολείται με την ουσία αυτού του τόσο σημαντικού και κρίσιμου θεσμού. Ως αποτέλεσμα, αναλωνομαστε σε εντελώς επιφανειακές αναλύσεις σχετικά με το ποιο άρθρο ή ποια παράγραφος του Συντάγματος παραβιάστηκε και με ποιον τρόπο. Ας το πούμε λοιπόν ξανά. Ναι, το γνωριζουμε πολυ καλα, καθώς το βιώνουμε καθημερινά, οτι το Σύνταγμα της Ελλάδας παραβιάζεται συνεχώς. Είναι όμως άραγε αρκετό να μένουμε σε αυτο ή μήπως υπάρχει κάτι πολυ πιο ουσιώδες που ακόμα δεν εχουμε αγγίξει γύρω απο το θέμα του Συντάγματος;

Για να αρχίσουμε να αγγιζουμε πιο ουσιώδη ζητήματα γύρω απο το Συνταγμα της Ελλάδας, οφείλουμε να πάψουμε να τρέφουμε αυταπάτες οτι ταχα το ισχύον Σύνταγμα εκφράζει την βούληση της κοινωνίας και να παραδεχτούμε ότι αυτό το Σύνταγμα το δημιούργησε και το επέβαλλε η καθεστωτικη πολιτική τάξη της χώρας αποκλείοντας την κοινωνία απο την διαδικασία δημιουργίας και νομιμοποίησης του. Για ποιο λόγο όμως να κάνει κάτι τέτοιο η πολιτική τάξη; Πρώτον και κυριότερο, το έκανε για να θέσει ανενόχλητη στο Συνταγμα τους όρους με τους οποίους θα της επιτρέπεται να υποτάσσει τον ελληνικό λαό στα συμφέροντα της και δεύτερον, για να μπορεί πάλι ανενόχλητη να το παραβιάζει όποτε και όπως θέλει και, όταν δεν μπορει να το παραβιάζει, τότε να μπορει να το αλλάζει ανάλογα με οτι την συμφέρει. Άρα λοιπόν το Σύνταγμα όχι μόνο παραβιάζεται, αλλά φτιάχτηκε για να παραβιάζεται και μάλιστα όσο το φτιάχνει και το τροποποιεί η πολιτική τάξη, τότε θα φροντίζει επιμελώς να της επιτρέπεται «συνταγματική αδεία» να το παραβιάζει και να το καταπατά οποτε της χρειάζεται. Μάλιστα αν δει κανείς τις προτάσεις που εχουν δει το φως της δημοσιότητας για μείωση των βουλευτών σε 250 ή 200, για περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία, για μονιμότερες κυβερνήσεις που δύσκολα θα πέφτουν πριν την ολοκλήρωση της θητείας τους, θα καταλάβει το πώς η πολιτική τάξη σχεδιάζει, με την κατάλληλη τροποποίηση του Συντάγματος, να εξασφαλίσει ακόμα μεγαλύτερη εξουσία για τον εαυτο της είς βάρος της κοινωνίας.

Αυτή ωστόσο είναι μόνο η μια πλευρά του νομίσματος την οποία καλό είναι να την κατανοήσουμε. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά που κατά την γνώμη μου είναι πολυ πιο ουσιώδης και σημαντική. Για να την κατανοήσουμε θα πρέπει να αντιληφθούμε οτι το Σύνταγμα δεν είναι απλά το ανώτατο νομικό έγγραφο μιας χώρας, αλλά είναι το νομικό έγγραφο με το οποίο αποδεχόμαστε μια ολόκληρη έννομη τάξη. Πώς ακριβώς ομως συντελείται η πράξη «αποδοχής» μιας έννομης και συνταγματικής τάξης απο έναν λαο; Με ποιον τρόπο έχουμε αποδεχτεί σήμερα το Σύνταγμα αν, όπως είπαμε παραπάνω, αυτό μας επιβλήθηκε; Κι αν δεν το έχουμε αποδεχτει αλλά αυτό συνεχίζει να μας επιβάλλεται, τότε πώς μπορεί να είναι έγκυρο;

Στις γραμμές που ακολουθούν παραθέτω μερικά αποσπάσματα απο το βιβλίο μου τα οποία αγγίζουν ακριβώς αυτά τα κρίσιμα ζητήματα που αποσιωπούνται απο τον δημόσιο διάλογο και έχω την αίσθηση οτι πρέπει να ειπωθούν.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή με την κοινή παραδοχή οτι «Το Σύνταγμα είναι το συμβόλαιο σύστασης μίας πολιτείας που σφραγίζει την συμφωνία μεταξύ των μελών της σχετικά με τον τρόπο που επιθυμούν να οργανωθούν πολιτικά και να διοικηθούν. Το συμβόλαιο με τίτλο «Σύνταγμα της Ελλάδας» στην σημερινή του μορφή νομιμοποιεί την διπλή υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στην εγχώρια κομματοκρατία και τους διεθνείς κερδοσκόπους. Κανονικά, όπως σε κάθε συμβόλαιο, για να έχει νομική ισχύ το Σύνταγμα θα έπρεπε να συμφωνηθούν οι όροι του και να «υπογραφεί» από όλους τους Έλληνες μετά από την έγκρισή τους σε δημοψήφισμα. Εφόσον αυτό δεν συμβαίνει, η υπογραφή του λαού σε αυτό το «συμβόλαιο υποταγής» πλαστογραφείται από τους πολιτικούς προκειμένου να κατασκευαστεί η συναίνεσή του στην απώλεια της ελευθερίας του.

Η πλαστογράφηση αυτή εκτελέστηκε με την ψήφιση Συνταγμάτων από την βουλή και τους αντιπροσώπους στο όνομα του λαού αλλά ποτέ από τον ίδιο τον λαό. Η συναίνεσή μας στο Σύνταγμα είναι ουσιαστικά κατασκευασμένη και ενεργοποιείται αυθαίρετα με την γέννησή μας και χωρίς την συγκατάθεσή μας. Κανένας Έλληνας δεν έχει υπογράψει ποτέ ο ίδιος αυτοπροσώπως κανένα συμβόλαιο με τίτλο «Σύνταγμα της Ελλάδας». Κάθε Έλληνας που γεννιέται όμως υπάγεται αυτομάτως στους κανόνες του Συντάγματος κι έτσι «υπογράφει» εν αγνοία του το συμβόλαιο της υποταγής του. Όμως ένα Σύνταγμα το οποίο δεν έχει την άμεση συγκατάθεση του λαού, παραβιάζει την έννοια της αυθεντικής λαϊκής κυριαρχίας και συνεπώς οι όροι του δεν μπορούν να έχουν καμμία νομική ισχύ. Υπό αυτήν την έννοια κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να ισχύσει χωρίς την άμεση συγκατάθεση του λαού.

Το Σύνταγμα της Ελλάδας πρέπει να ανακηρυχθεί άκυρο από τον ελληνικό λαό, βάσει της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, να οριστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση η οποία θα διαλύσει τους παρόντες πολιτικούς σχηματισμούς και να ζητηθεί από τα πολιτικώς ενεργά λαϊκά στρώματα να κατασκευάσουν ένα νέο Σύνταγμα το οποίο στην συνέχεια με την έγκριση του συνόλου του ελληνικού λαού θα γίνει το Σύνταγμα των Ελλήνων.» (Από «Το Συμβολαιο της Υποταγής», σελ. 204-205)

Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητή η απάτη που έχει ύπουλα στηθεί σχετικα με την νομιμοποίηση του Συντάγματος, ας λάβουμε υπόψιν μας και το παρακάτω παράδειγμα.

«Σε κάθε συμβόλαιο, ωστόσο, η αλλαγή των όρων που περιέχονται στην συμφωνία, απαιτεί την συμμετοχή όλων των συμβαλλόμενων μερών χωρίς την έγκριση των οποίων δεν μπορεί να γίνει αλλαγή. Οι πολίτες, τα μέλη δηλαδή της ελληνικής κοινωνίας τα οποία αφορά το Σύνταγμα, τόσο από νομικής πλευράς ως συμβαλλόμενα μέρη του συνταγματικού συμβολαίου, όσο και από ηθικής πλευράς ως χρήστες του πολιτεύματος, πρέπει να συμμετέχουν στις διαδικασίες που αλλάζουν την μορφή της συνταγματικής συμφωνίας και αυτή να επικυρώνεται μόνο κατόπιν έγκρισής του. Στην Ελλάδα, το Σύνταγμα αναθεωρείται, υπογράφεται και επικυρώνεται μονομερώς από την βουλή των Ελλήνων χωρίς την παραμικρή υπόνοια συμμετοχής του λαού σε μία διαδικασία που τον αφορά άμεσα. Είναι δηλαδή σαν να υπογράφουν ένα συμβόλαιο δύο μέρη σε έναν συμβολαιογράφο που ενεργεί ως εντολοδόχος της βούλησης των δύο αυτών μερών και στην συνέχεια ο εντολοδόχος να μετατρέπεται σε εντολέα και να μεταβάλλει τους όρους του συμβολαίου αυθαίρετα χωρίς την έγκριση των συμβαλλόμενων μερών, προς όφελός του. Εκτός ότι κάτι τέτοιο θα ήταν προδήλως παράνομο, είναι βέβαιο ότι οι αλλαγές που θα γίνονταν μονομερώς στο συμβόλαιο θα απέβλεπαν στο συμφέρον εκείνου που έκανε την αλλαγή κι όχι εκείνου που εν αγνοία του βρέθηκε συμβαλλόμενος σε ένα συμβόλαιο που ποτέ δεν υπέγραψε. Το αποτέλεσμα είναι ο λαός να βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα συνταγματικό συμβόλαιο που αποβλέπει στα συμφέροντα εκείνων που το κατασκεύασαν κι όχι του λαού ο οποίος δεν το επέλεξε ποτέ, δεν διαμόρφωσε τους όρους του και δεν το ενέκρινε. Η συναίνεση του λαού κατασκευάστηκε έντεχνα για να δίνεται η εντύπωση της νομιμότητας χωρίς αυτή να υπάρχει στην πραγματικότητα. Αν ο λαός θέλει να ελευθερωθεί από αυτό το Σύνταγμα που τον υποτάσσει σε αλλότρια συμφέροντα χωρίς την συναίνεσή του, θα πρέπει να το ακυρώσει το συντομότερο δυνατό.» (Από «Το Συμβολαιο της Υποταγής» σελ. 208-209)

Με βάσει όλα τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι το κατά τα άλλα αδιαμφισβήτητο γεγονός της καθημερινής παραβίασης του Συντάγματος ειναι ελάχιστης σημασίας (ειδικά όταν το Συνταγμα δεν εκφράζει την βούληση της κοινωνίας) εν συγκρίσει με την κατασκευασμένη «νομιμότητα» που έχει περιβάλλει η πολιτική τάξη το Σύνταγμα της. Ολόκληρο το Σύνταγμα της πολιτικής τάξης ειναι άκυρο, διότι η εφαρμογή του δεν εγκρίθηκε με κάποιον επίσημο και δημοκρατικό τρόπο απο τον ίδιο τον λαό. Αυτο ειναι ενα εξαιρετικά κρίσιμο στοιχείο το οποίο πρεπει να το αναδείξουμε, ιδιαίτερα καθώς πλησιάζουμε σε αναθεώρηση του Συντάγματος. Αυτή με την σειρά της θα είναι και πάλι παράνομη αφου για ακόμα μια φορά οι «συμβολαιογραφοι» πολιτικοί θα αλλάξουν αυθαίρετα τους όρους του συνταγματικού συμβολαίου και στην συνέχεια θα μας τους επιβάλλουν κατά παράβαση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας.