Η αιτία της καταστροφής μας που δεν θέλουν ποτέ να καταλάβουμε.

Ο πραγματικός εχθρός της ελευθερίας μας και της αξιοπρέπειας μας δεν βρίσκεται εκεί έξω, όσο κοντά ή μακριά κι αν είναι αυτό το <<έξω>>. Δεν είναι ούτε η Λαγκάρντ και το ΔΝΤ, ούτε ο Γιούνκερ, ο Ντράγκι κι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε ο Σόιμπλε κι η Μερκελ, η αληθινή αιτία για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Προσοχή: λέω ότι δεν είναι η ΑΙΤΙΑ, όχι ότι δεν φταίνε. Κάποιοι, ίσως οι περισσότεροι, ξέρω δεν θα συμφωνήσετε. Κάποιοι άλλοι θα πείτε, έχεις δίκιο, η ρίζα του κακού είναι αυτοί που μας βάλανε στο ΔΝΤ και στο ΕΥΡΩ χωρίς να μας ρωτήσουν, αλλοιώνοντας μάλιστα τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας (σκάνδαλο ΕΛΣΤΑΤ). Κάποιοι, τέλος, θα πείτε ότι φταίει η τελευταία κυβέρνηση που ναυάγησε τις διαπραγματεύσεις και ενώ βροντοφωνάξαμε «όχι» σε νέα μέτρα και νέο μνημόνιο αυτή έκανε την χειρότερη δυνατή συμφωνία που έχει κάνει ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός. Ο πραγματικός εχθρός, όμως, δεν βρίσκεται ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του, ούτε στην συγκυβέρνηση των ΑΝΕΛ και τον πρόεδρο του, ούτε όμως στην ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ που μας επέβαλλαν τα μνημόνια και κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια οδηγώντας μας ουσιαστικά στην σημερινή κατάσταση. Ο Σημίτης, οι Παπανδρέου, οι Μητσοτάκηδες, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας, ο Καμμένος κι ο Βενιζέλος, αλλά και τόσοι άλλοι δεν είναι ο αληθινός μας εχθρός. Ούτε αυτοί, ούτε οι βουλευτές τους, ούτε τα κόμματα των οποίων ηγήθηκαν και ηγούνται.

Ναι, σύμφωνοι, όλοι αυτοί, όλα τα ελληνικά κόμματα που μπήκαν ποτέ στην Βουλή και όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μέχρι τους σημερινούς ηγέτες της Ε.Ε., όλοι φταίνε από κοινού, για δεκαετίες ολόκληρες αντικοινωνικών πολιτικών, για την καταστροφή του παραγωγικού τομέα, για το χρέος που διογκώθηκε σε τέτοιο βαθμό χωρίς ποτέ ο δανεισμός να αξιοποιηθεί προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος, για την υπαγωγή μας στους μηχανισμούς στήριξης και χρηματοδότησης του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας, για την ψήφιση των μνημονίων, για τα επαχθή και επονείδιστα μέτρα και πολιτικές που εφαρμόστηκαν, για την εκποίηση του δημοσίου πλούτου, για την κατακόρυφη άνοδο της φτώχειας, της ανεργίας, της μετανάστευσης, των εκτρώσεων και των αυτοκτονιών, και τέλος για την μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Ναι φταίνε για όλα αυτά, και για ακόμα περισσότερα, διότι εμείς τους ψηφίζαμε για να μας ωφελήσουν και να υλοποιήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις κι αυτοί μας εξαπατούσαν επιλέγοντας να λεηλατήσουν την χώρα και να δυναστεύσουν την κοινωνία. Ναι, λοιπόν, για όλα αυτά αυτοί φταίνε και πρέπει να πληρώσουν όλοι τους με τον πιο σκληρό και παραδειγματικό τρόπο για όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά εγκλήματα που έχουν συντελεστεί στην χώρα τα τελευταία χρόνια. Τα γνωρίζω όλα αυτά και είμαι ο πρώτος που θέλω να τους δει να τιμωρούνται όπως τους αξίζει και τα ονόματα τους να μείνουν στην ιστορία ως οι σύγχρονοι Εφιάλτες της Ελλάδας. Όχι μόνο αυτοί, αλλά κι οι οικογένειες τους κι η γενιά τους να μοιραστούν την ατίμωση και τον εξευτελισμό που αξίζει σε προδότες της πατρίδας. Αυτά αποτελούν υποχρέωση, πολιτική, ηθική και κοινωνική, για να επανέλθει η ισορροπία και να αποδοθεί
δικαιοσύνη. Όμως, ξαναλέω, όλοι αυτοί που εμπλέκονται με τις προδοσίες ενάντια
στην πατρίδα και την καταπάτηση των συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι η πρώτη και κύρια ΑΙΤΙΑ για αυτά που βιώνουμε. Ναι, είναι οι φταίχτες διότι αυτοί αποφάσισαν κι εκτέλεσαν όλες τις αντεθνικές και αντικοινωνικές πολιτικές και πρέπει να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν για αυτό, αλλά δεν είναι ούτε τα άτομα, ούτε τα κόμματα, ούτε οι νόμοι τους, ούτε τα μνημόνια τους, τα αληθινά αίτια της καταστροφής μας.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά τα συμπτώματα της «αρρώστιας» που σκοτώνει λίγο-λίγο την ελληνική κοινωνία. Είναι η αντανάκλαση της, το είδωλο της, δεν είναι η ίδια η αρρώστια. Κι όπως ξέρουμε, θεραπεύοντας τα συμπτώματα δεν εξαλείφουμε και την αιτία της αρρώστιας, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να επανεμφανίζεται με ακόμα ισχυρότερα συμπτώματα.

Για αυτό, ο πραγματικός εχθρός της ελευθερίας μας και της αξιοπρέπειας μας, δεν είναι τα συμπτώματα (φόροι, χαμηλό εισόδημα, ανεργία, φτώχεια κτλ.) που μας επιβεβαιώνουν ότι δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά η ΑΙΤΙΑ που οδήγησε στην απώλεια τους. Η αιτία λοιπόν των δεινών μας είναι αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε και να θεραπεύσουμε, αν θέλουμε ουσιαστικές αλλαγές προς το καλύτερο.

Στην Ελλάδα, έχουμε μάθει (αλλά και μας έχουνε μάθει) να νομίζουμε ότι η «αρρώστια» που ευθύνεται για όλα αυτά τα συμπτώματα που κάνουν την εμφάνιση τους, με την μορφή μνημονίων, μέτρων λιτότητας, ανεργία κτλ. είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός κι η κυβέρνηση του ή ακόμα το ΔΝΤ και η Μέρκελ ή ο Σόιμπλε. Έτσι νομίζουμε ότι η θεραπεία είναι η αλλαγή κυβέρνησης και πρωθυπουργού κι έτσι απλά μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία χωρίς ποτέ να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο. Αν όμως δεν ήταν ο Παπανδρέου ή ο Σαμαράς με τις κυβερνήσεις τους να υπογράψουν τα μνημόνια θα ήταν κάποιοι άλλοι στην θέση τους να παίξουν τον ίδιο ρόλο. Κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, ενώ τα πρόσωπα αλλάζουν στα υπουργεία, στην θέση του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι αντικοινωνικές και μνημονιακές πολιτικές όχι μόνο παραμένουν αλλά οι καταστροφικές τους συνέπειες γίνονται ολοένα και πιο έντονες, ολοένα και πιο δυσβάστακτες κι επώδυνες. Εξάλλου, ο Βενιζέλος ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ήταν, είναι και θα είναι πιο ένθερμος υποστηρικτής του μνημονίου από όσο υπήρξε ποτέ ο Γ. Α. Παπανδρεου ως πρωθυπουργός της χώρας. Ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός, μπροστά στον πρώην υπουργό του κι υπέρτατο φανατικό οπαδό του μνημονίου, τον Γεωργιάδη δεν πιάνει μια. Συνεπώς αν δεν υπήρχαν Παπανδρέου και Σαμαράς υπήρχαν από πίσω τους τύποι σαν τον Βενιζέλο και τον Γεωργιάδη, κι αν δεν υπήρχαν ούτε αυτοί, υπήρχε ο Πάγκαλος κι η Μπακογιάννη κ.ο.κ. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ακόμα και χωρίς όλους αυτούς, το σύστημα θα είχε έτοιμους τους αντικαταστάτες τους ή θα αναδείκνυε άλλους για να παίξουν τον ρόλο τους. Οι εφεδρείες είναι ασταμάτητες διότι η πηγή του κακού βρίσκεται αλλού, όχι στα άτομα που σήμερα βρίσκονται στην Βουλή κι αύριο τους διώχνει το κόμμα τους ή δεν εκλέγονται ξανά.

Συνεπώς δεν είναι ατομοκεντρικό το πρόβλημα και η αιτία για όσα συμβαίνουν στην χώρα. Αυτό θα έπρεπε να το έχουμε καταλάβει πολύ πριν τα μνημόνια. Αφού λοιπόν δεν είναι ζήτημα προσώπων και κομμάτων, δεν μπορεί παρά να είναι ζήτημα θεσμών και διαδικασιών, δηλαδή ζήτημα του πολιτικού συστήματος της χώρας. Διότι πρώτα στήνεις ένα σύστημα να είναι λειτουργικό με τα επιμέρους μέρη που έχεις επιλέξει (Βουλή, κυβέρνηση, κόμματα, Πρόεδρος της Δημοκρατίας) και μετά βάζεις τους «παίκτες», τους πολιτικούς να το λειτουργήσουν. Ε, το δικό μας πολιτικό σύστημα, αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι, στήθηκε για να μην παράγει ποτέ πολιτικές υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, παρά μόνο λεηλασία του κράτους, σκάνδαλα, διαφθορά και διάλυση της κοινωνίας. Δεν είναι λοιπόν ευθύνη προσώπων, π.χ. του Παπανδρέου ή του Καραμανλή παλιότερα, του Σαμαρά ή του Βενιζέλου μετά και του Τσίπρα ή του Καμμένου σήμερα, το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα γεννάει συνεχώς πολιτικούς ταγμένους να παραβιάζουν και να καταπατούν το δημόσιο συμφέρον και που συνεχώς αναδεικνύει νέους υποτακτικούς στην θέση των παλαιών, έτοιμων να θυσιάσουν τα πάντα για να μην δυσαρεστήσουν αυτούς που πραγματικά υπηρετούν. Αλίμονο σε όποιον πιστεύει ακόμη κάτι τέτοιο.

Αυτό το ολιγαρχικό κομματοκρατικο σύστημα, που άλλον σκοπό δεν είχε ποτέ από την λεηλασία της χώρας και την τυραννία της ελληνικής κοινωνίας, είναι ο πραγματικός μας εχθρός κι η πραγματική αιτία που υπομένουμε τόσο άθλιες καταστάσεις σήμερα. Το πολιτικό αυτό σύστημα είναι που αποτελεί την βαθύτερη πηγή κι αιτία για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας κι όσα πλήγματα κατάφεραν εναντίον μας οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι πρωθυπουργοί, τα κόμματα, η πάλαι ποτέ «τρόικα» και οι νυν «θεσμοί» επιτράπηκαν, ευνοήθηκαν κι έμειναν ατιμώρητα εξ αιτίας του. Όλα αυτά, οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους, τα σκάνδαλα τους, το χρέος και τα μνημόνια, η λιτότητα και οι απάνθρωπες συνέπειες της, είναι όλα συμπτώματα του ίδιου προβλήματος: του πολιτικού συστήματος της χώρας. Όσο στρέφουμε τα βέλη μας αποκλειστικά στους πολιτικούς και στα κόμματα, αγνοώντας το πολιτικό σύστημα που τους έφερε στην εξουσία, που τους έδωσε την δυνατότητα να μας φέρουν σε αυτήν την κατάσταση και να το κάνουν αυτό χωρίς καμμία τιμωρία για τους ίδιους και χωρίς να τους αναγκάσει να πάρουν μέτρα ώστε ποτέ ξανά η ελληνική κοινωνία να μην βιώσει κάτι ανάλογο, τότε αγωνιζόμαστε μάταια να θεραπεύσουμε το σύμπτωμα κι όχι την αιτία της αρρώστιας, να αλλάξουμε το είδωλο στον καθρέφτη κι όχι την κατάσταση που αντικατοπτρίζει.

Όσα, λοιπόν, βιώνουμε σήμερα ως ελληνική κοινωνία είναι αιτία του πολιτικού συστήματος της χώρας κι ειδικότερα του κακού σχεδιασμού του. Ο κακός αυτός σχεδιασμός, εντοπίζεται σε τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος και κατ’ επέκταση του Συντάγματος της χώρας:

πρώτον, επιτρέπει κι ευνοεί την προδοσία, τον δοσιλογισμό, την ψήφιση και την εφαρμογή αντικοινωνικών πολιτικών,
δεύτερον, απαγορεύει την θεσμική συμμετοχή της κοινωνίας στην χάραξη της πολιτικής, στην ψήφιση των νόμων και στην λήψη των αποφάσεων,
τρίτον, θεσπίζει την ατιμωρησία των πολιτικών δίνοντας τους άφεση αμαρτιών για όλα τα εγκλήματα και τις προδοσίες που διαπράττονται εναντίον της κοινωνίας και του έθνους και,
τέταρτον, αποτελεί εργαλείο για να διαπραχθούν ξανά στο μέλλον όλα τα εγκλήματα, τα λάθη, οι παρανομίες, οι λεηλασίες κι οι προδοσίες που έχουν ποτέ διαπραχθεί εναντίον του δημοσίου συμφέροντος, της ελληνικής κοινωνίας και των ελλήνων πολιτών.

Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος είναι και το πιο επικίνδυνο κατά την γνώμη μου, αφού επιτρέπει να διαιωνίζονται και να επαναλαμβάνονται όλα όσα θα θέλαμε να μην ξαναγίνουν ποτέ στην χώρα μας. Αυτό συμβαίνει διότι οι κυρίαρχοι του πολιτικού συστήματος φρόντισαν να απαγορεύσουν οποιαδήποτε αλλαγή στο πολιτικό σύστημα και το Σύνταγμα υπό το οποίο γίνεται εφικτή η κυριαρχία τους επί της κοινωνίας. Και πολύ ορθά. Τέτοια επιτυχημένη συνταγή για να βιάζεις διαρκώς μία κοινωνία με τόση ευκολία και άνεση, δύσκολα να ξαναβρεθεί.

Όμως, ακόμη κι αν έχω καταφέρει να σας προβληματίσω ή και να σας πείσω ότι το πολιτικό σύστημα είναι η αληθινή αιτία της ταραχώδους περιόδου που διανύουμε, ποια είναι αναρωτιέμαι η αληθινή αιτία για την οποία εναποθέτουμε όλες μας τις ελπίδες για κάτι καλό στην ζωή μας στους πολιτικούς, κρεμόμαστε από τα λόγια τους και τις υπογραφές τους για να ζήσουμε με λίγη αξιοπρέπεια, τους εκλιπαρούμε τι να κάνουν και τι να μην κάνουν και γινόμαστε οπαδοί τους ή μισητοί εχθροί τους όταν δεν κάνουν το χατίρι μας; Η αληθινή αιτία για αυτόν τον εξευτελισμό και τον ξεπεσμό του ανθρώπου ποια είναι;

Το Σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι η συλλογική εικόνα της ηθικής μας και του πολιτισμού μας. Όσο ο πολιτισμός μας και η ηθική μας αποδέχεται τον εξευτελισμό του ανθρώπου, όσο αποδεχόμαστε η τιμή κι η αξιοπρέπεια μας ως ανθρώπινα όντα να καταπατάται με τέτοιο βάρβαρο κι απάνθρωπο τρόπο, τόσο λέμε «ναι» στην υποταγή και την ταπείνωσή μας κι όσο λέμε αυτό το «ναι», τότε πραγματικά ίσως να μην υπάρχει όριο στο που μπορεί να φτάσει αυτός ο ξεπεσμός.

Όταν θα πάψουμε να αποδεχόμαστε το πολιτικό ψεύδος και την εξαπάτηση ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής, όταν αρχίσουμε να απαιτούμε να αποφασίζουμε εμείς για την μοίρα μας, όταν πια δεν θα αφήνουμε να λαμβάνεται καμμία πολιτική απόφαση και να μην ψηφίζεται κανένας νόμος χωρίς την έγκρισή μας, όταν θα διαδηλώνουμε για τα δικά μας «ναι» και τα δικά μας «όχι» κι όχι για αυτά που παραπλανητικά μας θέτουν, όταν τα συλλαλητήρια θα γίνονται για να μην υπάρχει ούτε ένας Έλληνας κι Ελληνίδα που να ζει στην εξαθλίωση χωρίς στέγη, τροφή, νερό και ρεύμα, τότε ναι, η ηθική μας θα έχει αλλάξει και τότε ίσως ναι, να έχει έρθει η ώρα για να αποκτήσουμε ένα πολιτικό σύστημα αντίστοιχο μίας ανώτερης ηθικής, ενός ανώτερου πολιτισμού.

Αν λοιπόν ο πραγματικός εχθρός κι η αληθινή αιτία για την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας είναι το πολιτικό σύστημα, μήπως πρέπει να αναζητήσουμε και τον λόγο που αυτό παραμένει ικανό να μας καταστρέφει;