Πλάτων: «Ο αλαζόνας πολίτης είναι επικίνδυνος όχι μόνο για τον εαυτό του και το σπίτι του, αλλά και για την πόλη ολόκληρη»

«[Τον θεό] τον ακολουθεί πάντοτε η δικαιοσύνη ως τιμωρός όσων δεν ακολουθούν τον θεϊκό νόμο. Όποιος σκοπεύει να ευτυχήσει στηρίζεται σε αυτήν και την ακολουθεί ταπεινός και στολισμένος. Όποιος όμως ξεσηκωμένος από υπερηφάνεια ή παρασυρμένος από χρήματα ή τιμές ή και σωματική ομορφιά και παράλληλα από νεανική απερισκεψία φλέγεται στην ψυχή του με αλαζονεία, ότι τάχα δεν χρειάζεται ούτε άρχοντα ούτε κάποιο οδηγό, μένει απροστάτευτος από τον θεό. Όταν μένει απροστάτευτος, παίρνοντας κι άλλους τέτοιους, σκιρτά ταράζοντας συγχρόνως τα πάντα. Σε κάποιους πολλούς δίνει την εντύπωση πως είναι κάποιος, ύστερα όμως από λίγο καιρό, τιμωρημένος με τιμωρία όχι αξιοκατάκριτη για την δικαιοσύνη, αναστατώνει συθέμελα και τον εαυτό του και το σπίτι του και την πόλη του».

Πλάτων, νομοι δ 715 e – 716 b

Γεμίσαμε από «ψώνια» και «φαντασμένους» που νομίζουν ότι έγιναν «κάποιοι» όχι λόγω της αρετής ή της αξίας τους όπως είναι το λογικό και το πρέπον, αλλά λόγω φήμης, χρημάτων, εμφάνισης, ή αξιώματος. Κι επειδή οι αιτίες στις οποίες στηρίζουν την υποτιθέμενη αξία τους είναι λανθασμένες, λανθάνουν και στον τρόπο αντιμετώπισης της «επιτυχίας» τους, φουσκώνοντας από υπερηφάνεια κι αλαζονεία που τους κάνει να μην υπολογίζουν ούτε άνθρωπο, ούτε θεό.

Αυτός ο τύπος πολίτη, είναι από τους πιο επικίνδυνους, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους υπόλοιπους. Ειδικά, όταν στον αλαζόνα δίνεται εξουσία, αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο τόσο στον ίδιο όσο και στους γύρω του. Σε προσωπικό επίπεδο, το να δίνεις εξουσία στον αλαζόνα έχει αρνητικό αντίκτυπο πάνω στον ίδιο, καθώς έτσι όχι μόνο δεν τον βοηθάς να ξεπεράσει την ψυχική του ασθένεια, αλλά αντιθέτως την ενισχύεις και την θρέφεις κι από πάνω, κάνοντάς τον χειρότερο. Σε πολιτικό επίπεδο, το να δίνεις εξουσία σε αλαζόνα άρχοντα, όχι μόνο θα επιφέρει πολλές και μεγάλες αδικίες εις βάρος των πολιτών καθώς για αυτόν οι πολίτες είναι κατώτερες υπάρξεις, αλλά θα κάνει να ξεσπάσει η θεϊκή τιμωρία πάνω του συμπαρασύροντας ταυτόχρονα και την κοινωνία που τον ανέδειξε στην εξουσία και τον ανέχτηκε.