Έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα το πώς τεκμηριώνει ο Πλάτωνας την νομιμότητα ενός πολιτεύματος με κριτήριο τον τρόπο άσκησης της πολιτικής εξουσίας. Σε αυτό το άρθρο θέλω να αναφερθώ σε ένα άλλο θέμα για το οποίο ήθελα να γράψω πολύ καιρό τώρα, αλλά για κάποιον λόγο έμενε πάντα πίσω.
Πρώτα όμως να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά και να θυμηθούμε ότι υπάρχουν δύο κριτήρια για να δούμε αν η πολιτική εξουσία είναι νόμιμη: το πρώτο κριτήριο είναι το «ποιος ασκεί την εξουσία;», σύμφωνα με το οποίο πρέπει αυτός που την ασκεί να την έχει αναλάβει νόμιμα, να έχει αναδειχθεί στο αξίωμα με την προβλεπόμενη από τους νόμους διαδικασία. Ακόμα όμως κι αν έχει αναλάβει την εξουσία νόμιμα με τον σωστό τρόπο, πρέπει να δούμε και το δεύτερο κριτήριο και το «πώς ασκεί την εξουσία;» αυτός που την έχει αναλάβει. Αυτό το δεύτερο κριτήριο μας το εισάγει ο Πλάτων, ο οποίος μας λέει ότι για να κρίνουμε αν η άσκηση της πολιτικής εξουσίας είναι νόμιμη ή όχι πρέπει να δούμε το πώς αυτή ασκείται. Αν δηλαδή ασκείται σύμφωνα με τον σκοπό που πρέπει να ασκείται ή αν παρεκτρέπεται από αυτόν τον σκοπό. Κι επειδή σκοπός της πολιτικής είναι το κοινό συμφέρον της κοινωνίας, όταν ο πολιτικός το παραβιάζει τότε παρανομεί και μάλιστα χρησιμοποιεί τον όρο «στασιάζει», θέλοντας να πει ότι ανατρέπει την ορθή άσκηση της πολιτικής εξουσίας κι έτσι λειτουργεί σαν κοινός στασιαστής, αντάρτης ή πραξικοπηματίας.
Αυτός λοιπόν που ασκεί την εξουσία για το κοινό συμφέρον είναι ο αληθινός πολιτικός, με την πλήρη έννοια του όρου, ενώ αυτός που την ασκεί ενάντια στο κοινό συμφέρον είναι στασιαστής.
Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα είναι το πώς οι σημερινοί στασιαστές, που καπηλεύονται το έργο του αληθινού πολιτικού κι υποβαθμίζουν την αξία της έννοιας «πολιτικός», έχουν αλλοιώσει την λειτουργία των θεσμικών οργάνων προκειμένου να πετυχαίνουν ευκολότερα την πραξικοπηματική άσκηση της πολιτικής εξουσίας.
Το θεσμικό όργανο που αποκαλούμε «Βουλή» είναι ένα παράδειγμα του πώς η πολιτική και ειδικότερα το μέρος της πολιτικής που λέγεται νομοθετική λειτουργία, ασκείται παράνομα κι αυτό συνιστά πραξικόπημα επειδή ανατρέπει την ορθή λειτουργία του οργάνου. Και θεμελιώδης παράγοντας για την ορθή λειτουργία της βουλής είναι η ψήφιση των νομοσχεδίων σύμφωνα με την αρχή της πλειοψηφίας.
Το ισχύον σύστημα, που μόνο πολίτευμα δεν είναι, δίνει στην εκτελεστική εξουσία τον έλεγχο της νομοθετικής εξουσίας με το να χαρίζει στην Κυβέρνηση την πλειοψηφία του αριθμού των Βουλευτών, επιτρέποντας μάλιστα στα μέλη της Κυβέρνησης να έχουν διπλό ρόλο όντας ταυτόχρονα και βουλευτές. Η πρώτη σκέψη όλων σε αυτό το σημείο είναι ότι έχει καταργηθεί η διάκριση των εξουσιών. Όμως για σκεφτείτε τι ακριβώς έχει γίνει. Η Βουλή είναι ένα όργανο το οποίο ψηφίζει τους νόμους βάσει πλειοψηφίας (εκτός ορισμένων περιπτώσεων που απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία). Αυτό για κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο σημαίνει ότι κάθε φορά που έρχεται ένα νομοσχέδιο προς ψήφιση, το σώμα αποφασίζει δια της πλειοψηφίας αν θα εγκρίνει ή θα απορρίψει το νομοσχέδιο. Το σύστημα όμως δεν λειτουργεί έτσι. Κι ως καλό εξουσιαστικό σύστημα που είναι ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα, έχει φροντίσει να εξασφαλίσει στην εκάστοτε Κυβέρνηση την δύναμη να ασκεί την εξουσία ανεμπόδιστη, ώστε να ικανοποιεί τα συμφέροντα που αυτή επιθυμεί χωρίς να το απασχολεί αν αυτά τα συμφέροντα είναι της κοινωνίας ή κάποιου άλλου. Αυτό, το σύστημα το πετυχαίνει εγκαθιστώντας τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ως μία εκ των προτέρων σχηματισμένη πλειοψηφία μέσα στην Βουλή η οποία θα υπερψηφίζει όλα τα νομοσχέδια που θα φέρνει η Κυβέρνηση προς ψήφιση. Έτσι όποια συμφέροντα κι αν επιθυμεί να ικανοποιήσει η Κυβέρνηση, το σύστημα της δίνει την εξουσία να τα νομιμοποιεί και να τα επιβάλλει στην κοινωνία με αυτήν την πραξικοπηματική ενέργεια η οποία ανατρέπει κι ακυρώνει στην ουσία τον ρόλο της Βουλής. Διότι, τι νόημα έχει ο θεσμός της Βουλής, όταν η βούληση του κυβερνώντος κόμματος πλειοψηφεί ήδη πριν την ψήφιση του εκάστοτε νομοσχεδίου; Θα μπορούσε κάλλιστα να φέρνει η Κυβέρνηση τα νομοσχέδια που θέλει να νομοθετήσει στο Υπουργικό Συμβούλιο και να τα ψηφίζουν τα μέλη της Κυβέρνησης κατευθείαν για να μας γλυτώνει κι από περιττά έξοδα και ανώφελες θεατρικές παραστάσεις που δεν ξέρω τελικά αν είναι για γέλια ή για κλάματα.
Όμως εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιον λόγο τα υπόλοιπα κόμματα στην Βουλή παίζουν αυτό το στημένο παιχνίδι; Γιατί παίζουν μία παρτίδα που είναι σαν να έχει ήδη παιχτεί και να την έχουν ήδη χάσει; Για να λειτουργήσει το σύστημα όπως το ήθελαν οι εμπνευστές του, θα πει κανείς. Ναι, αλλά γιατί τα δημοκρατικά, όπως διατείνονται ότι είναι, κόμματα, να υποστηρίζουν ένα σύστημα που κάθε άλλο παρά δημοκρατικό είναι και που φέρει την ξεκάθαρη σφραγίδα μίας αυταρχικής σύλληψης; Γιατί, άραγε;;;
Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό πια και σε εσάς, αν δεν το είχατε ήδη εντοπίσει, ότι η αρχή της πλειοψηφίας κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζει την λειτουργία της Βουλής και η νομοθετική διαδικασία στην χώρα μας ακυρώνει τον πυρήνα της πολιτικής λειτουργίας που θα έπρεπε να διέπει το πολιτικό σύστημα. Όμως ένα πολιτικό σύστημα που δεν λειτουργεί με πολιτικό τρόπο, αλλά καταπατάει θεμελιώδεις και κοινά παραδεκτές αρχές της πολιτικής λειτουργίας όπως είναι η αρχή της πλειοψηφίας, τότε δεν πρέπει να λογίζεται καν ως πολιτικό σύστημα. Είναι πολύ ορθότερο και ακριβές να πούμε ότι πρόκειται για ένα σύστημα εξουσίας που καπηλεύεται την πολιτική ορολογία για να εξασφαλίζει κύρος και αποδοχή.
Κατανοώντας όμως πλέον τον τρόπο που λειτουργεί το ισχύον σύστημα εξουσίας, επανερχόμαστε σε όσα γράφαμε παραπάνω περί πραξικοπήματος. Διότι, αν κάτι αποδεικνύεται από την καταπάτηση της αρχής της πλειοψηφίας, είναι η πραξικοπηματική άσκηση της νομοθετικής εξουσίας κι αυτό συνιστά πραξικόπημα εκ μέρους της πολιτικής τάξης εις βάρος της ορθής πολιτικής λειτουργίας που θα έπρεπε να διέπει ακόμη κι αυτό το σαθρό σύστημα εξουσίας που μας έχουν επιβάλλει που αποκλείει την κοινωνία από την λήψη αποφάσεων.
Διότι φίλοι, ένα καλό σύστημα εξουσίας γίνεται ακόμη καλύτερο όταν όχι απλά έχει εξουδετερώσει με πολιτικό νοκ άουτ την κοινωνία από την άσκηση της εξουσίας, αλλά κυρίως όταν έχει ρίξει στο καναβάτσο και τους ανταγωνιστές της εξουσίας (τα αντίπαλα κόμματα ντε), δίνοντας στον έναν εκλεκτό τον απόλυτα πρωταγωνιστικό ρόλο εν είδει μονάρχη. Τότε είναι που τα κυρίαρχα συμφέροντα μπορούν να νιώσουν μία σχετική ασφάλεια για την ευόδωση των σχεδιασμών τους, όταν συντρέχουν και οι δύο προϋποθέσεις και εξουδετερώνονται αμφότεροι οι ανταγωνιστές τους, δηλαδή η κοινωνία και τα λοιπά κοινοβουλευτικά κόμματα.
Αναστάσιος Π. Συριανός 