Τα τρία κυρίαρχα είδη πολιτών που ζουν ανάμεσά μας

Η πολιτική ωριμότητα του κάθε πολίτη, διαμορφώνει ένα συγκεκριμένο επίπεδο πολιτικής συνείδησης η οποία πυροδοτεί τις ανάλογες αντιλήψεις και συμπεριφορές στο πολιτικό πεδίο. Αναλύοντας αυτό το φαινόμενο διέκρινα ότι υπάρχουν βασικά τρία επίπεδα πολιτικής συνείδησης, ανάλογα με την ωριμότητα του πολίτη. Σε αυτό το άρθρο θα αναλύσουμε το πρώτο από αυτά τα τρία επίπεδα, καθώς παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και σε αυτό ανήκουν οι περισσότεροι πολίτες.

Στο πρώτο και πιο σύνηθες επίπεδο πολιτικής συνείδησης ανήκουν οι Ανώριμοι πολίτες. Οι Ανώριμοι πολίτες είναι εκείνοι οι πολίτες οι οποίοι βλέπουν την πολιτική όπως ακριβώς τους την παρουσιάζει το σύστημα κι όσον αφορά τα πολιτικά πράγματα ασχολούνται ως επί το πλείστον με το «ποιός ασκεί την εξουσία». Ως εκ τούτου η προσοχή τους είναι στραμμένη στα κόμματα που αναλαμβάνουν την εξουσία και στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους πολιτικούς ρόλους. Αυτή η προσέγγιση, δημιουργεί τα τρία κυρίαρχα είδη πολιτών που συναντάμε καθημερινά γύρω μας.

Αρχικά έχουμε 1) αυτούς που περνούν ολόκληρη την ζωή τους ψηφίζοντας κάθε φορά το κόμμα ή τον αρχηγό που πίστεψαν προεκλογικά κι ελπίζουν ότι θα κάνει κάτι καλό για την κοινωνία και τους ίδιους, μετά έχουμε 2) αυτούς που είναι «κολλημένοι» θα λέγαμε σε ιδεολογίες, κόμματα ή και πρόσωπα ακόμη υποστηρίζοντάς τους φανατικά, και τέλος 3) αυτοί που απογοητευμένοι από την αποτυχία όλων όσων Κυβερνούν να προσφέρουν κοινωνικό έργο, φτάνουν σε σημείο να αποστρέφονται την πολιτική και τους πολιτικούς.

Το 1ο είδος σε αυτό επίπεδο συνείδησης είναι οι πολίτες που είναι Θύματα, το 2ο είδος είναι οι πολίτες που είναι Φανατικοί και το 3ο είδος είναι οι πολίτες που μένουν Αμέτοχοι.

Σε αυτό το επίπεδο, οι πολίτες του 1ου είδους που είναι τα Θύματα, είναι εύπιστοι, καλοπροαίρετοι και πιστεύουν ότι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν είναι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το καλό της κοινωνίας και των πολιτών και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να τους το προσφέρουν. Τους χαρακτηρίζει η αφέλεια ως προς τα πραγματικά κίνητρα των Κυβερνώντων και η άγνοια ως προς τους πραγματικούς παράγοντες που καθορίζουν τις πολιτικές αποφάσεις.

Οι πολίτες του 2ου είδους που είναι οι Φανατικοί, αρέσκονται να κρίνουν είτε θετικά είτε αρνητικά τα πρόσωπα που βρίσκονται στις καίριες πολιτικές θέσεις ανάλογα με το αν οι αποφάσεις αυτών συμφωνούν με την ιδεολογία τους και το κόμμα τους. Οι δύο αυτές συνιστώσες – ιδεολογία και κόμμα – λειτουργούν απαξιωτικά και διαλυτικά για την πολιτική συνείδηση του ατόμου, διαμορφώνοντας δύο αντίθετες μεταξύ τους τάσεις: στο ένα άκρο βλέπουμε τους πολίτες να μετατρέπονται σε οπαδούς μίας ιδεολογίας ή ενός κόμματος το οποίο ακολουθούν πιστά όπως ο οπαδός την ομάδα του. Με την κριτική τους ικανότητα έντονα εξασθενημένη, οι πολίτες με χαμηλή πολιτική συνείδηση αδυνατούν να αξιολογήσουν σωστά τις πολιτικές επιδόσεις και να ασκήσουν ορθή κριτική όταν την εξουσία ασκεί το κόμμα τους ή κάποιο κόμμα που ταιριάζει στην ιδεολογία τους. Πολλές φορές όταν στην Κυβέρνηση είναι το κόμμα τους, φτάνουν στο σημείο να εθελοτυφλούν και να εφευρίσκουν δικαιολογίες, απέναντι ακόμη και σε ολοφάνερες καταστροφικές πολιτικές για την κοινωνία και την χώρα. Λες και βρίσκονται κάτω από μία μαγική επιρροή που τους έχει υπνωτίσει, αδυνατούν να ταυτιστούν στο ελάχιστο με το καλό της κοινωνίας και σκέπτονται και βλέπουν τα πράγματα σαν υποτακτικοί των κομμάτων και των αρχηγών τους.

Στο άλλο άκρο, ο πολιτικός φανατισμός που καλλιεργείται γύρω από τα πολιτικά πρόσωπα, τα κόμματα και τις «ιδεολογίες», σε συνδυασμό ασφαλώς και με άλλα στοιχεία όπως την απουσία αληθινού πολιτικού λόγου και ακέραιων πολιτικών, και με αποκορύφωμα την κυριαρχία της πολιτικής από φαύλους και διεφθαρμένους αξιωματούχους, γεννάει τον ΜΗ πολίτη, τον απολιτικοποιημένο πολίτη που απογοητευμένος από την κατάντια της πολιτικής και των πολιτικών εγκαταλείπει την πολιτική του ιδιότητα και απέχει πλήρως από τα πολιτικά πράγματα.

Έτσι, η απέχθεια προς όλον αυτόν τον ξεπεσμό της κοινωνίας και της πολιτικής, δημιουργεί το 3ο είδος πολίτη, τους Αμέτοχους πολίτες, ή αλλιώς τους α-πολιτικούς πολίτες, πολίτες που απεκδύονται της πολιτικής ιδιότητας, ενδυναμώνοντας άθελά τους ακόμη περισσότερο την υφιστάμενη κατάσταση. Έτσι, στο ένα άκρο επικρατεί ο φανατισμός και στο άλλο ο μηδενισμός της πολιτικής.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ανώριμοι πολίτες που βρίσκονται στο πρώτο επίπεδο πολιτικής συνείδησης κι επικεντρώνουν την προσοχή τους στα πρόσωπα και τα κόμματα που πρωταγωνιστούν στην πολιτική, χωρίζονται σε 3 είδη. Η ουσία είναι ότι σε όποιο είδος κι αν ανήκει κάποιος πολίτης σε αυτό το επίπεδο, στην πραγματικότητα έχει πιαστεί σε μία από τις παγίδες που έχει διαμορφώσει το σύστημα για να διατηρεί αναλλοίωτο το status quo του: η 1η παγίδα στην οποία πέφτουν οι πολίτες του 1ου είδους που είναι τα Θύματα, είναι η «ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ» σε απατεώνες και τσαρλατάνους που υποδύονται τους πολιτικούς κι όποιος πέφτει σε αυτήν την παγίδα σπαταλάει την πολιτική του ενέργεια και δύναμη για να υπηρετεί το σύστημα χωρίς ποτέ να βλέπει αυτή του η εμπιστοσύνη να κεφαλαιοποιείται με κάποιο ουσιαστικό όφελος για την κοινωνία και τους πολίτες. Η 2η παγίδα που αντιστοιχεί στο 2ο είδος πολιτών που είναι οι Φανατικοί, είναι ο «ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ» κι όποιος πέφτει σε αυτήν την παγίδα τροφοδοτεί με δύναμη και ενέργεια τα σάπια κομματικά στηρίγματα του συστήματος με τα οποία ελέγχεται και εξουσιάζεται η κοινωνία. Η 3η παγίδα που αντιστοιχεί στο 3ο είδος πολιτών που είναι οι Αμέτοχοι πολίτες, είναι η «ΙΔΙΩΤΕΙΑ» η οποία είναι φτιαγμένη για εκείνους που είναι αρκετά έξυπνοι για να πέσουν στις προηγούμενες δύο παγίδες. Με αυτήν την παγίδα το σύστημα στοχεύει να εξουδετερώσει την δυναμική που θα μπορούσαν να αναπτύξουν κάποιοι πιο έξυπνοι πολίτες με στόχο μία ενδεχόμενη αποκαθήλωση κι ανατροπή της κατεστημένης εξουσίας. Στρέφοντας την ενέργεια των ηθικά και διανοητικά ανώτερων πολιτών αυτού του επιπέδου σε ενασχολήσεις και σχέδια που δεν έχουν να κάνουν με την πολιτική και την λειτουργία της, το σύστημα αποφεύγει από το κάνει εχθρούς του αυτούς που ποτέ δεν πίστεψαν σε αυτό και χώνει ακόμη πιο βαθιά τα δόντια της κυριαρχίας του πάνω στην κοινωνία.

Έτσι λοιπόν, οι πολίτες που είναι ακόμη πολιτικά ανώριμοι έχουν την τάση να πέφτουν σε μία από τις τρεις παγίδες του συστήματος, το τρίπτυχο Εμπιστοσύνη – Φανατισμός – Ιδιωτεία κι έτσι με το να εμπιστεύονται το σύστημα, να φανατίζονται με κάποια από τις μεταμορφώσεις του και να ιδιωτεύουν, μένουν παγιδευμένοι στο κατώτατο επίπεδο πολιτικής συνείδησης και καταλήγουν να είναι είτε Θύματα του συστήματος, είτε ο Φανατικός στρατός του, είτε Αμέτοχοι σε κάθε τι που το σύστημα μηχανεύεται εναντίον τους για να τους ελέγχει και να τους εκμεταλλεύεται.

Τα τρία είδη των ανώριμων πολιτών που ανήκουν στο 1ο επίπεδο πολιτικής συνείδησης

ΠΑΓΙΔΑ	ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
1. Εμπιστοσύνη στο σύστημα	1. Θύματα
2. Φανατισμός	2. Φανατικοί
3. Ιδιωτεία	3. Αμέτοχοι

Όταν καμμιά φορά φαίνεται ότι η εμπιστοσύνη των πολιτών εξαντλείται, ότι ο φανατισμός ξεπερνιέται κι ότι η ιδιωτεία ξαναγίνεται ενεργή δράση, οι πολίτες αυτού του επιπέδου καταφεύγουν στην Διαδήλωση-Διαμαρτυρία για να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους και την αντίθεσή τους. Όμως η διαμαρτυρία στρέφεται πάντα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και ποτέ εναντίον του συστήματος, έτσι ώστε αν η κυβέρνηση πάρει πίσω το μέτρο που προκάλεσε τις αντιδράσεις ή το κάνει πιο ήπιο, μπορεί να απορροφήσει το κύμα αντιδράσεων εναντίον της. Αλλά κι έτσι να μην γίνει το σύστημα εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι. Εφόσον στο στόχαστρο είναι πάντοτε η κυβέρνηση, το σύστημα έχει την δυνατότητα να δίνει την ευκαιρία στους πολίτες μέσω των εκλογών να την αντικαταστήσουν με μία άλλη και να αποσυμφορήσει με αυτόν τον τρόπο τις πιέσεις που προκλήθηκαν διατηρώντας την ισχύ του αναλλοίωτη.

Αν το δούμε έτσι, τότε εύκολα κατανοούμε ότι και το δικαίωμα στην διαμαρτυρία και στην διαδήλωση είναι ένα εργαλείο που εξυπηρετεί το σύστημα, τουλάχιστον όσο οι αντιδράσεις δεν στρέφονται ενάντια στο ίδιο το σύστημα, αλλά ενάντια στην κυβέρνηση, τον Πρωθυπουργό και τους λοιπούς φορείς μέσα από τους οποίους το σύστημα εκδηλώνει την κυριαρχία του. Μόνο όταν οι πολίτες αποφασίσουν να διεκδικήσουν ένα σημαντικό μερίδιο από την εξουσία, με την οποία θα μπορούν να συγκρατούν την πλεονεξία των Κυβερνώντων και να εμποδίζουν την αυθαιρεσία τους, θα αποτελέσουν απειλή για το σύστημα που τώρα κατέχει ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής εξουσίας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως και να φτάσουμε σε αυτό το σημείο πρέπει οι πολίτες να βγουν από αυτήν την περιορισμένη αντίληψη για την πολιτική και να ωριμάσουν.

Η λύση λοιπόν όπως το βλέπω, είναι να αναβαθμίζουμε την πολιτική μας συνείδηση διαρκώς μέχρι να αφυπνιστεί πλήρως φτάνοντας στο τρίτο και υψηλότερο επίπεδο, όπου από την μία η επιθυμία για το πολιτικό αγαθό κι από την άλλη «το δίκιο της ανάγκης» που λέει κι ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης, θα μας καθοδηγήσουν στην κατάλληλη δράση για να αντιστρέψουμε τα πράγματα.

Για να διαβάσεις και για τα άλλα δύο επίπεδα πολιτικής συνείδησης στα οποία αναφέρομαι, κατέβασε το μικρό ebook πατώντας το εικονίδιο «Λήψη» παρακάτω.