Η εμπειρία μας ως υπήκοοι του κοινοβουλευτισμού, μας έχει αναμφίβολα αποδείξει ότι είναι πρόξενος μεγάλος κακών για την πολιτεία το να επιτρέπει στους κάκιστους να αναλαμβάνουν τα πολιτικά αξιώματα και μάλιστα χωρίς τις παραμικρές εγγυήσεις για την άσκηση της εξουσίας με γνώμονα το κοινό συμφέρον.
Αν κάποιος μελετήσει το Σύνταγμα που έφτιαξαν και ψήφισαν τα κόμματα, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για έναν ύμνο στην πολιτική ανευθυνότητα το οποίο χωρίς την συναίνεση της κοινωνίας προικίζει τα κόμματα, την Κυβέρνηση και τους βουλευτές με το προνόμιο της «λευκής επιταγής» και της τυφλής εμπιστοσύνης στα πρόσωπά τους.
Το κομματικό σύστημα έχει χαρίσει στον εαυτό του μέσω του Συντάγματος την πλήρη θωράκισή του απέναντι σε οποιαδήποτε αξίωση των πολιτών για πολιτικές που ωφελούν την κοινωνία κι απέναντι σε οποιαδήποτε αντίσταση απαιτεί την ακύρωση εκείνων των πολιτικών που την βλάπτουν. Η αποποίηση της ευθύνης, η «κατά συνείδηση» ψήφος, το ανεξέλεγκτο, το ακαταδίωκτο και η ασυλία των πολιτικών για όσα λένε, πράττουν και ψηφίζουν είναι ο απόλυτος κανόνας του Συνταγματικού κειμένου.
Σαν να λες στον δολοφόνο σου ή στον βιαστή σου ότι μπορεί να σε δολοφονήσει ή να σε βιάσει αν θέλει, χωρίς κανένας να μπορεί να του ασκήσει δίωξη και να τον τιμωρήσει για τον φόνο ή τον βιασμό. Αυτό όμως δεν είναι το ίδιο με το να του λες, «εμπρός, έλα και σκότωσέ με ή βίασέ με»; Δεν είναι σαν να τον προσκαλείς να προβεί σε αυτές τις ενέργειες, αφού η φύση του είναι τέτοια και γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθεί για αυτό;
Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα που μας μεταφέρει και το απόσπασμα από τον λόγο του Αισχίνη και το οποίο δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι φωτογραφίζει την δική μας εποχή τώρα στην σύγχρονη Ελλάδα.
Είμαστε όμως τυχεροί που δεν μας έχουν παρουσιαστεί πολλοί πολιτικοί διεφθαρμένοι και συνάμα τολμηροί. Γιατί παλαιότερα η πολιτεία έβγαλε τέτοιους ανθρώπους, που τόσο εύκολα κατέλυσαν το δημοκρατικό πολίτευμα· γιατί ο λαός χαιρόταν να κολακεύεται, με αποτέλεσμα να χάνει την εξουσία, όχι από αυτούς που φοβόταν αλλά από εκείνους που εμπιστευόταν.
Μερικοί έγιναν μέλη των Τριάκοντα, που σκότωσαν χωρίς δίκη περισσότερους από χίλιους πεντακόσιους πολίτες, πριν ακόμη ακούσουν τις κατηγορίες για τις οποίες επρόκειτο να πεθάνουν· δεν επέτρεπαν τους συγγενείς να παρευρεθούν ούτε και στην ταφή και στην εκφορά των νεκρών. Δεν θέλετε να έχετε τους πολιτικούς υπό τον έλεγχό σας; Δεν θα διώξετε ταπεινωμένους τους νυν επηρμένους; Δεν θυμάστε ότι κανείς ως τώρα δεν επιχείρησε να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα, πριν η δύναμή του υπερισχύσει αυτήν των δικαστηρίων;
ΑΙΣΧΙΝΗΣ, ΚΑΤΑ ΚΤΗΣΙΦΩΝΤΟΣ 234-235
Οι συσχετισμοί εξουσίας μεταξύ πολιτών και πολιτικών πρέπει να αλλάξουν, ώστε μέσα από την σωστή αναλογία δυνάμεων που θα εγκαθιδρυθεί, να οδηγηθούμε πολίτες και πολιτεία στην ευδαιμονία.
Η διατήρηση αυτού του άδικου και βλαβερού συστήματος, μας καθιστά συνένοχους στα εγκλήματα που οι πολιτικοί εκτελούν εναντίον μας. Θα μπορούσα να μας παρομοιάσω με έναν πάμπλουτο άνθρωπο που έχοντας αποκοπεί από τις ανθρώπινες αξίες, έχοντας χάσει το αληθινό νόημα της ζωής, έχοντας ξεχάσει πόσο ευλογημένος είναι που είναι ζωντανός κι έχει αυτήν την τεράστια περιουσία, παρ’ όλα αυτά οικειοθελώς μπαίνει σε μία τρύπα στο έδαφος για να του φάνε οι πολιτικοί τα πλούτη του κι αυτός να θαφτεί κάτω από τα χώματα που του πετάνε με την μορφή νόμων, αποφάσεων, πολιτικών κτλ.
Μία τέτοια εικόνα φαντάζει τόσο χαζή που θα μας φαινόταν σαν ψέμα αν κάποιος μας έλεγε ότι υπάρχει άνθρωπος που παραιτήθηκε της ζωής και της περιουσίας του και τα χάρισε όλα στον νεκροθάφτη δίνοντας του και το φτυάρι για να τον θάψει και τα καρφιά για να τα καρφώσει στο φέρετρο ενόσω ήταν εν ζωή. Κάτι τέτοιο έχουμε κάνει κι εμείς, μόνο που το έχουμε κάνει συλλογικά λες και μας έχει πιάσει κάποιο μαγικό ξόρκι και δεν μπορούμε να δούμε καθαρά ούτε το δίκαιο ούτε το συμφέρον μας.
Αναστάσιος Π. Συριανός 