Η πατρίδα, όπως είδαμε και από τον Ιεροκλή, είναι η ανώτερη και πιο πλήρης οικογένεια του πολίτη αλλά και η πιο προσφιλής, καθώς μόνο αυτή περιέχει μέσα της όλους όσους αγαπάει, τους γονείς, τους φίλους αλλά και τους γονείς των γονιών του και όλους όσους προηγήθηκαν και πέρασαν πριν από αυτόν. Όλοι οι πρόγονοι μαζί είναι η αιτία για την δική μας γέννηση, για την δική μας ζωή, κι όλοι μαζί συνέβαλλαν για να έρθει κι η δική μας σειρά για να γεννηθούμε.
Βλέπετε, η γέννησή μας ως Έλληνες στην πατρίδα μας την Ελλάδα, κάθε άλλο παρά προϊόν τυχαιότητας είναι. Χρειάστηκε η βούληση αναρίθμητων προγόνων να διαιωνίσουν το γένος μας, προκειμένου να έρθει σήμερα κι η δική μας σειρά να πάρουμε την σκυτάλη και να συνεχίσουμε την πορεία του έθνους μας μέσα στον χρόνο.
Κάθε ζεύγος προγόνων αποτελεί κι έναν κρίκο στην μακριά αλυσίδα της γραμμής αίματος που μας γέννησε. Έστω κι ένας κρίκος αυτής της αλυσίδας να είχε σπάσει, εμείς δεν θα είχαμε γεννηθεί. Η αλυσίδα των προγόνων είναι η αιτία της γέννησής μας στην οποία οφείλουμε την ύπαρξη μας. Αυτή η αλυσίδα είναι η πατρίδα. Δυστυχώς όμως την πατρίδα ούτε την αγαπούν ούτε την αναγνωρίζουν όλοι όπως θα έπρεπε.
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, μας λέει ο Δημοσθένης. Από την μία είναι αυτοί που γεννιούνται, ζουν τον χρόνο που τους αναλογεί και πεθαίνουν. Καθώς όμως αυτοί δεν ακολουθούν κάποιο ιδανικό, είναι παραδομένοι στην μοίρα τους και σε όσα αυτή έχει προαποφασίσει για αυτούς. Από την άλλη όμως υπάρχουν κι αυτοί που γεννιούνται και ζουν μόνο για την ελευθερία. Αυτοί προτιμούν να πεθάνουν πριν το καθορισμένο τέλος της ζωής τους προκειμένου να μην ζήσουν σκλαβωμένοι. Αυτοί δεν ακολουθούν τον μοιραίο τρόπο ζωής. Ο έρωτας για την ελευθερία, τους κάνει να έχουν μία ηρωική στάση για την ζωή η οποία πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει στην υπέρτατη θυσία.
Η διαφορά των μεν από τους δε, είναι η αγάπη για την πατρίδα. Ο απλός πολίτης αγαπάει κι ευγνωμονεί τους γονείς του που του χάρισαν το δώρο της ζωής και τον έφεραν στον κόσμο. Οι γονείς όμως δεν είναι παρά ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας όλων των προγόνων που καταλήγει σε εμάς. Πριν από τους γονείς, υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι πρόγονοι που έχουν εργαστεί, έχουν μοχθήσει κι έχουν θυσιαστεί για να μπορέσει να γεννηθεί ο καθένας από εμάς. Για τον λόγο αυτόν, ο ενσυνείδητος πολίτης αναμφίβολα δεν θα άφηνε ποτέ κανένα κακό να βρει τους γονείς του και να μην σπεύσει να τους συνδράμει με κάθε μέσον που διαθέτει, πολύ όμως περισσότερο δεν θα άφηνε ανυπεράσπιστη κι αβοήθητη την πατρίδα η οποία μόχθησε για αιώνες για να του χαρίσει το ζην.
Το ηρωικό πατριωτικό φρόνημα λοιπόν γεννιέται επειδή οι άνθρωποι αισθάνονται τόσο μεγάλη αγάπη κι ευγνωμοσύνη για την πατρίδα που τους γέννησε που είναι έτοιμοι να δώσουν και την ζωή τους προκειμένου να μην την βλέπουν να υποφέρει αυτήν που σαν «μάνα» γέννησε και ανέθρεψε τους ίδιους, τους συγγενείς, τους οικείους τους κι όλους τους αγαπημένους τους και σαν «πατέρας» τους προστάτευσε και τους παρείχε τα μέσα για την ζωή και την προκοπή.
Αυτό μας δείχνει ότι το να μην αγαπάει κανείς και την πατρίδα του, εκτός από μέγιστη αγνωμοσύνη κι αχαριστία για όλο τον συσσωρευμένο αγώνα χιλιάδων ετών που έκανε για να γεννηθεί ο καθένας από εμάς, αποτελεί και δείγμα ανθρώπου βυθισμένου στην άγνοια με πολύ περιορισμένη συνείδηση, που εστιάζει μόνο στην δική του καλοπέραση, στο δικό του βόλεμα. Τέτοιοι άνθρωποι, μοιραία θα στραφούν αποκλειστικά στην ικανοποίηση των προσωπικών τους επιθυμιών και θα αδιαφορήσουν για την πατρίδα σε σημείο που να είναι πιθανότερο να την βλάψουν παρά να την ωφελήσουν.
Αναστάσιος Π. Συριανός 