Η πραξικοπηματική άσκηση της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα

Η ισχυρότερη ένδειξη για τους πολίτες ότι η πολιτεία, οι πολιτικοί και η πολιτική δεν ενεργούν προς όφελός μας και για τον λόγο αυτό το σύστημα χρειάζεται άμεση απόσυρση, είναι ο εξαναγκασμός στον οποίο μας υποβάλλει το κοινοβουλευτικό καθεστώς κάτω από το οποίο ζούμε. Μην βιάζεσαι να πεις ότι δεν σε εξαναγκάζει κανείς σε τίποτα σε αυτήν την «πολιτεία» που ζούμε οι σημερινοί Έλληνες. Όλος σου ο βίος είναι ένας πολιτικός εξαναγκασμός, κεκαλυμμένος ίσως ή αφανής, αλλά εξαναγκασμός.  

Αλήθεια, υπάρχει άραγε κανείς σώος τας φρένας πολίτης που να θέλει να ζει σε πολιτεία η οποία τον αδικεί και του στερεί τα αγαθά που δικαιούται; Όχι, έτσι; Είναι δεδομένο ότι όλοι οι πολίτες θέλουμε η πολιτεία μας να είναι δίκαιη απέναντί μας και να μας αποδίδονται τα αγαθά που δικαιούμαστε. Εφόσον όμως όλοι οι πολίτες επιθυμούν να ζουν σε πολιτεία που είναι δίκαιη κι η οποία λειτουργεί για το κοινό συμφέρον της κοινωνίας, το γεγονός ότι δεν ζουν σε μία τέτοια πολιτεία εξ αιτίας των αρχόντων που διοικούν χωρίς αρετή για το προσωπικό τους όφελος, σημαίνει ότι οι πολίτες διοικούνται ενάντια στην θέλησή τους. Όμως όταν δεν γίνεται κάτι σε εμένα με την θέλησή μου, υπάρχει εξαναγκασμός, έτσι δεν είναι;

Ο εξαναγκασμός των πολιτών να ζουν υπό το καθεστώς της αδικίας, συνιστά αποστασία από το πολιτικό αγαθό και μεταμορφώνει την πολιτεία σε στασιωτεία, σε οργανωμένη συμμορία, σε φατρία η οποία αποβλέπει στο συμφέρον αυτών που έχουν την εξουσία, όπως υποστηρίζει ο Πλάτων. Η αποστασία αυτή είναι το πραγματικό πραξικόπημα, πολύ βαρύτερο και βλαβερότερο από αυτό των Συνταγματαρχών, το οποίο δεν έπαψε ποτέ να συντελείται στην χώρα μας, όπως γράφω στο επετειακό μου άρθρο για την 21η Απριλίου του 1967.

Και τώρα, για να δούμε πόσο δίκιο έχει ο Πλάτων, θα ήθελα να αναρωτηθούμε τι είδους κράτος έχουμε εμείς σήμερα; Με τι μοιάζει περισσότερο το ελληνικό κράτος, με πολιτεία ή με στασιωτεία;

Οι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή είναι δίκαιοι για τους πολίτες; Τους οδηγούν στο να βιώνουν το αγαθό στην ζωή τους; Εκφράζουν το κοινό συμφέρον της κοινωνίας;

Οι αποφάσεις που εκτελεί η Κυβέρνηση είναι δίκαιες για τους πολίτες; Τους βοηθούν να απολαμβάνουν τα αγαθά που είναι απαραίτητα για μία καλή και ποιοτική ζωή;

Τα μέτρα, οι αποφάσεις κι οι πολιτικές που ψηφίζονται κι εκτελούνται από την Βουλή και την Κυβέρνηση συμβαδίζουν με το πολιτικό αγαθό; Είναι σύμφωνα με το κοινό συμφέρον της κοινωνίας; Γεμίζουν με δικαιοσύνη την ζωή την πολιτών;

Οι άπειροι φόροι και τα τέλη που μας επιβάλλει το κράτος, είναι δίκαιοι, θεσπίζονται για το κοινό συμφέρον της κοινωνίας;

Ασφαλώς όχι. Όχι σε όλα. Εφόσον ως πολίτες θέλουμε η πολιτική εξουσία να ασκείται δίκαια και για το κοινό συμφέρον όλων μας, αλλά αυτή ασκείται ενάντια σε αυτό που θέλουμε, τότε η πολιτική μας θέληση παραβιάζεται κι αυτό έχει ως συνέπεια τον πολιτικό εξαναγκασμό μας.

Το χειρότερο όμως σε όλα αυτά με τον εξαναγκασμό των πολιτών είναι ότι έτσι χάνεται και κάθε έννοια νομιμότητας στην πολιτεία. Διότι όλα τα παραπάνω έχουν την επικάλυψη μόνο της νομιμότητας κι όχι το περιεχόμενο, επειδή διενεργούνται από όργανα και πρόσωπα που έχουν αναλάβει κι ασκούν την εξουσία νομότυπα ως προς την διαδικασία που τηρήθηκε όχι όμως κι ως προς το αποτέλεσμα που είχαν. Η νομιμότητα των νόμων, των μέτρων και των πολιτικών που ασκούνται σε μία πολιτεία, ορίζονται από το αν όλα αυτά είναι δίκαια για τους πολίτες κι έχουν ως αποτέλεσμα το κοινό συμφέρον της κοινωνίας. Διότι, όπως έχουμε πει πολλές φορές, ο σκοπός της πολιτείας είναι το αγαθό της ευδαιμονίας, κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν η πολιτεία ευθυγραμμίζεται με το δίκαιο και λειτουργεί σύμφωνα με το κοινό συμφέρον. Κι αυτός είναι ο απόλυτος Νόμος για μία πολιτεία – να κάνει δηλαδή για τους πολίτες της αυτό που είναι δίκαιο κι ωφέλιμο για αυτούς. Και σήμερα, στις δικές μας «πολιτείες» κριτήριο για να δούμε αν η πολιτεία είναι νόμιμη και τηρεί τον σκοπό της, είναι το αν όσα κάνει όταν νομοθετεί, κυβερνάει και δικάζει, ωφελούν τους πολίτες ή όχι. Διότι αν η πολιτεία, μέσα από την άσκηση της εξουσίας, δεν ωφελεί τους πολίτες αλλά τους αδικεί και τους βλάπτει, τότε ενεργεί παράνομα αφού νόμιμο είναι το δίκαιο και το ωφέλιμο για την κοινωνία.

Όμως μία παράνομη πολιτεία, παύει να είναι πολιτεία αφού η πολιτεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αναγκαιότητα να ενεργεί για το καλό και την ωφέλεια των πολιτών της. Όταν αυτό βλέπουμε ότι δεν ισχύει πια, η πολιτεία μετατρέπεται από αγαθή σε κακή και η μόνη «θεραπεία» σε μία τέτοια περίπτωση είναι η αφαίρεση της αιτίας που οδηγεί στην «ασθένεια» της πολιτείας και την «αρρωσταίνει».

Μία βασική αιτία, αν όχι η βασικότερη, για την οποία η πολιτεία ασθενεί και χρήζει επείγουσας κι εντατικής θεραπείας είναι το γεγονός ότι έδωσε την πολιτική εξουσία σε «πολιτικούς» οι οποίοι την χρησιμοποίησαν για να ωφελήσουν τους εαυτούς τους κι όχι το σύνολο της κοινωνίας. Όμως, ασκώντας την εξουσία που τους δόθηκε κατά αυτόν τον παράνομο τρόπο, εξανάγκασαν τους πολίτες να δεχτούν τις αδικίες τους. Κι ένας τρόπος να δούμε τον εξαναγκασμό που έχουν επιβάλλει στους πολίτες, είναι να εξετάσουμε κατά πόσο τα όργανα εξουσίας παράγουν πολιτικά αποτελέσματα που ωφελούν τους πολίτες. Διότι, αν το αποτέλεσμα της πολιτικής είναι δίκαιο κι επωφελές για την κοινωνία, τότε δεν υπάρχει εξαναγκασμός αφού οι πολίτες είναι ελεύθεροι να βιώσουν αυτά που είναι δίκαια και τους συμφέρουν. Όμως δεν είναι μόνο αυτά που φανερώνουν τον εξαναγκασμό τον οποίο μας επιβάλλει το σύστημα. Διότι, αν οι πολιτικοί δεν εξανάγκαζαν τους πολίτες να δεχτούν την άδικη και βλαβερή μεταχείριση που τους επιβάλλουν αυτό θα ήταν ολοφάνερο σε πιο απλά πράγματα.

Αν δεν υπήρχε εξαναγκασμός και ήμασταν ελεύθεροι να απολαμβάνουμε όσα είναι δίκαια κι ωφέλιμα, θα μας ρωτούσαν και θα είχαμε λόγο σε μία σειρά από θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν την πολιτική οργάνωση του κράτους. Όμως κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ.

Δείτε το και μόνοι σας. Ποιος από εμάς ενόσω είναι εν ζωή ρωτήθηκε ποια μορφή πολιτεύματος θα ήθελε να έχει; Ενέκρινε ποτέ κανένας πολίτης το «πολίτευμα» που ισχύει σήμερα; Επικύρωσε ποτέ κανένας πολίτης το Σύνταγμα που εγκαθιδρύει αυτήν την έννομη τάξη, σύμφωνα με την οποία οι πολίτες δεν είναι τίποτε άλλο παρά πράγματα προς εξουσιασμό κι εν τέλει προς εξαναγκασμό; Μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αξιολογήσουμε το σύστημα και να το διορθώσουμε ώστε να μην επαναληφθούν τα σκάνδαλα, οι δωροδοκίες και οι κακοδιαχειρίσεις που μαστίζουν την ζωή της χώρας κάθε φορά που μία Κυβέρνηση έρχεται στην εξουσία; Δόθηκε ποτέ η δυνατότητα στην κοινωνία να προβεί σε βαθιές τομές στο πολιτικό σύστημα ώστε να μην επαναληφθούν οι παρανομίες και οι ατασθαλίες των πολιτικών που οδήγησαν την κοινωνία και τα περιουσιακά της στοιχεία στην μνημονιακή σκλαβιά; Mας παρουσιάστηκαν ποτέ επιλογές για την διαχείριση και τις θυσίες που ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για τα εγκλήματα των πολιτικών ή μας επιβλήθηκαν όσα αυτοί αποφάσισαν; Η απάντηση είναι και πάλι σε όλα, όχι. Κι αυτό δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε όχι με ορθή αλλά με «ανώμαλη» πολιτεία, ένα στασιαστικό καθεστώς στην πραγματικότητα, το οποίο επιθυμεί να θολώσει το ζήτημα του πολιτικού αγαθού και της ορθής άσκησης της εξουσίας, να το κάνει να ξεχαστεί, μέσα από τον εθισμό στον εξαναγκασμό και στην αποδοχή του.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν, από την στιγμή που παραβιάζουν την αρχική θέληση της κοινωνίας να ζει με αγαθότητα, σύμφωνα με την δικαιοσύνη και το κοινό συμφέρον, αποτελούν εξαναγκασμούς εις βάρος των πολιτών και για αυτόν λόγο και το ελληνικό κράτος είναι μία στασιωτεία, ένα στασιαστικό κράτος που έχει στερήσει την κοινωνία από την νόμιμη και ορθή άσκηση της εξουσίας και κατ’ επέκταση από αυτό που είναι αναφαίρετο «δικαίωμα» κάθε Έλληνα πολίτη και κάθε Ελληνίδας πολίτιδος – το δικαίωμα στην πλήρη κι αληθινή ευδαιμονία.

Διαβάστε και τα δύο σχετικά άρθρα στα οποία ο Πλάτων εξηγεί γιατί δεν έχουμε πολιτικούς στην Ελλάδα, αλλά πραξικοπηματίες κι αντάρτες που έχουν κάνει κατάληψη στο πολιτικό σύστημα, και γιατί το κράτος που έχουμε δεν είναι πολιτεία αλλά ένα αντάρτικο καθεστώς απέναντι στο κοινό συμφέρον.