21η Απριλίου: Σε διαρκές πραξικόπημα η χώρα, τότε μεν στρατιωτικό, τώρα δε κομματικό

Η 21η Απριλίου έχει μείνει στην ιστορία ως η μέρα κατά την οποία το 1967 πραγματοποιήθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα στην χώρα μας, με το οποίο επιβλήθηκε η Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Μετά την αποκατάσταση της πολιτειακής ομαλότητας, οι τρεις πρωταίτιοι της στρατιωτικής Χούντας, καταδικάστηκαν σε θάνατο ως στασιαστές, πριν η κυβέρνηση Καραμανλή μετατρέψει την ποινή σε ισόβια κάθειρξη.

Είναι σαφές ότι η επιβολή της εξουσίας δια των όπλων αντί για την ανάληψή της δια των εκλογών, είναι παράνομη και συνιστά ανατροπή του κοινοβουλευτικού συστήματος. Η εγκληματική αυτή ενέργεια κατά της έννομης τάξης αντιμετωπίζεται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις μετά βδελυγμίας και καταδικάζεται με στόμφο από την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών.

Αλλά εδώ υπάρχει ένα μεγάλο θέμα. Διότι, η βίαιη επιβολή της εξουσίας, την οποία διέπραξε η Δικτατορία, δεν είναι ο μόνος τρόπος για να ανατραπεί η νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας σε μία πολιτεία. Το στρατιωτικό πραξικόπημα, το αναγνωρίζουμε και το ξέρουμε ότι είναι εγκληματικό και αποτελεί πολιτειακή ανωμαλία. Όμως, η νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας δεν κρίνεται μόνο από το αν τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες για την ανάδειξη της Κυβέρνησης. Κρίνεται επίσης κι από το αν αυτοί που ανέλαβαν την εξουσία νόμιμα, την ασκούν και νόμιμα. Και νόμιμη άσκηση της πολιτικής εξουσίας σημαίνει ότι η πολιτική της εκάστοτε Κυβέρνησης ασκείται δίκαια σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας κι υπηρετεί το κοινό συμφέρον της κοινωνίας. Για να έχουμε λοιπόν μία ομαλή πολιτεία, δεν αρκεί να γίνονται εκλογές και να βγαίνουν Κυβερνήσεις με την νόμιμη διαδικασία, αλλά πρέπει απαραίτητα αυτές οι νόμιμα εκλεγμένες Κυβερνήσεις να κυβερνούν και με τον νόμιμο τρόπο, τον τρόπο δηλαδή που η φύση της πολιτικής εξουσίας ορίζει ότι πρέπει να ασκείται.

Να λοιπόν ένα χρήσιμο συμπέρασμα:

Η πολιτειακή ομαλότητα διατηρείται, όταν η εκάστοτε Κυβέρνηση αναλαμβάνει την πολιτική εξουσία με την νόμιμη διαδικασία και την ασκεί για τον νόμιμο σκοπό. Αν οποιοσδήποτε πάρει την εξουσία με το έτσι θέλω, παραβιάζοντας τις νόμιμες διαδικασίες, ασφαλώς έχει διαπράξει Πραξικόπημα. Όμως πραξικόπημα διαπράττει κι αυτός που ενώ έχει πάρει νόμιμα την εξουσία π.χ. δια μέσου των εκλογών, δεν την ασκεί για τον νόμιμο σκοπό ο οποίος είναι το κοινό συμφέρον, αλλά την χρησιμοποιεί για να υπηρετήσει αλλότρια συμφέροντα. Και στις δύο περιπτώσεις αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία είναι στασιαστές, διότι έχουν ανατρέψει την νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας: οι μεν πρώτοι με τον τρόπο που την κατέκτησαν, οι δε δεύτεροι με τον τρόπο που την άσκησαν.

Βλέπετε, η πολιτική εξουσία είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Η μία αφορά το πώς θα πάρει κάποιος την εξουσία κι η άλλη αφορά το πώς θα την ασκήσει. Και για τα δύο υπάρχει ο νόμιμος τρόπος για να γίνουν. Είτε η ανάληψη της εξουσίας γίνει παράνομα, είτε η άσκησή της, και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: στην πολιτεία έχει συντελεστεί πραξικόπημα και αυτοί που το έκαναν είναι εξίσου πραξικοπηματίες. Οι πρώτοι γιατί κατέλαβαν την εξουσία παράνομα κι οι δεύτεροι γιατί την ασκούν παράνομα.

Μάλιστα, κι από τις δύο περιπτώσεις θα μπορούσαμε να πούμε και ποια είναι η χειρότερη. Όσον αφορά τους πρώτους, μπορεί να κατέλαβαν την εξουσία παράνομα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά θα την ασκήσουν ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας. Μπορεί δηλαδή να την ασκήσουν μόνο για το συμφέρον τους, αλλά μπορεί και να την ασκήσουν και για το συμφέρον όλων των πολιτών. Η βλάβη της κοινωνίας δεν είναι δεδομένη σε αυτήν την περίπτωση. Από την άλλη, αυτή η υπόθεση δεν μπορεί να γίνει για την δεύτερη περίπτωση. Αυτοί που ασκούν παράνομα την πολιτική εξουσία, παραβιάζοντας τα δίκαια των πολιτών και καταπατώντας το κοινό συμφέρον, είναι δεδομένο ότι θα βλάψουν την κοινωνία και θα προκαλέσουν συμφορές στους πολίτες.

Έτσι από τα δύο είδη πραξικοπήματος, την παράνομη ανάληψη της πολιτικής εξουσίας και την παράνομη άσκηση της πολιτικής εξουσίας, το χειρότερο είναι το δεύτερο είδος επειδή σε αυτό η πρόκληση βλάβης στην κοινωνία είναι βέβαιη, ενώ στο πρώτο είδος δεν είναι.

Αν όμως δεν υπάρχει μόνο ένα είδος πραξικοπήματος, αλλά υπάρχει και δεύτερο και μάλιστα αυτό το δεύτερο είναι χειρότερο από το πρώτο, δεν θα έπρεπε αφ’ ενός να το γνωρίζουμε, ώστε να επαγρυπνούμε για την αποφυγή του κι αφ’ ετέρου να υπάρχουν ισχυροί θεσμοί για να προλαμβάνονται πολύ περισσότερο αυτά τα είδη πραξικοπήματος, όπου η πολιτική εξουσία ασκείται από του κυβερνώντες παράνομα εις βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας;

Μήπως όμως, λέω μήπως, το γεγονός ότι ούτε γνωρίζουμε ότι το πραξικόπημα έχει και μία τέτοια διάσταση κι ότι στασιαστές μπορεί να είναι κι αυτοί που μας Κυβερνούν ακόμη κι αν εκλέχτηκαν νόμιμα, αλλά ούτε υπάρχουν θεσμικές προφυλάξεις στο Σύνταγμα και στους νόμους ώστε να μπορούμε να αποτρέψουμε τον στασιασμό των Κυβερνήσεων, δείχνει ότι αυτό ακριβώς το πράγμα, δηλαδή το πραξικόπημα και τον στασιασμό θέλει να αφήσει ανεμπόδιστο η άρχουσα τάξη της χώρας;

Αν ισχύει ότι κρύβω από τα μάτια του κόσμου αυτό που θέλω να προστατεύσω και να κρατήσω αναλλοίωτο, μήπως το ότι μας έχουν αποκρύψει πως είναι δυνατόν και μία νόμιμα εκλεγμένη Κυβέρνηση να στασιάζει, δείχνει ότι θέλουν να προστατεύσουν και να διατηρήσουν αυτήν την δυνατότητα; Να στασιάζουν, χωρίς να κατηγορούνται και χωρίς να τιμωρούνται για τα μέγιστα πολιτικά εγκλήματα που μπορούν να διαπραχθούν;

Μήπως οι τρεις καταδικασθέντες στασιαστές της Χούντας δεν είναι οι μόνοι που θα έπρεπε να καταδικασθούν για στασιασμό; Μήπως ζούμε κάτω από ένα διαρκές πραξικόπημα, όπου οι πολιτικοί δεν είναι πράγματι πολιτικοί αλλά στασιαστές, οι νόμοι δεν είναι πράγματι νόμοι αλλά εντολές των στασιαστών, η πολιτεία είναι στην πραγματικότητα ένα στασιωτικό μόρφωμα κι η πολιτική εξουσία είναι τελικά η στασιαστική εξουσία επιβολής που μεταχειρίζονται οι πραξικοπηματίες;