Στην πυθαγόρεια πολιτική επιστήμη, το δίκαιο είναι η απαράβατη αρχή που συνοδεύει πάντοτε την λειτουργία της πολιτείας. Όταν η πολιτεία αποσυνδέεται από την δικαιοσύνη χάνει τον αγαθό χαρακτήρα της και μετουσιώνεται σε ένα μόρφωμα στυγερού εξουσιασμού που καταπατά τα δίκαια των ανθρώπων και καταστρέφει τις ζωές τους. Για να αντισταθούμε λοιπόν σε μία τέτοια προοπτική, πρέπει οι πολίτες να είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε ορισμένα πράγματα.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης είναι ότι η αρχή της δικαιοσύνης ενεργοποιείται και είναι παρούσα στην πόλη ή στο κράτος, όταν εφαρμόζεται το κοινό συμφέρον της κοινωνίας. Η εφαρμογή του κοινού συμφέροντος δηλαδή, είναι η πρακτική που πρέπει να τηρεί με κάθε τρόπο η πολιτεία προκειμένου να διατηρεί αναλλοίωτη την φύση της και να μην χάνει τον ενάρετο χαρακτήρα της.

Η αρετή με την οποία γεμίζει η πολιτεία που είναι δίκαιη και λειτουργεί για το κοινό συμφέρον των πολιτών, τρέφει τους πολίτες με όλα τα αγαθά που προορίζονται να γευτούν όσοι κατοικούν σε πόλεις οι οποίες θέτουν την δικαιοσύνη υπεράνω όλων. Αυτή η πολιτεία είναι η ορθή πολιτεία η οποία με την δύναμη της αρετής κατακτά το πολιτικό αγαθό της ευδαιμονίας.

Η πολιτεία λοιπόν για να γίνει ευδαίμων χρειάζεται να λειτουργεί με δικαιοσύνη και τέτοια πολιτεία είναι εκείνη όπου οι νόμοι, οι πολιτικοί, η πολιτική εξουσία και οι πολίτες εκτελούν δίκαια το έργο που τους αναλογεί με γνώμονα το κοινό συμφέρον.

Οτιδήποτε κι οποιοσδήποτε κινείται ανατρεπτικά ενάντια στο κοινό συμφέρον της κοινωνίας, καταπατά την δικαιοσύνη και καταλύει τον ενάρετο χαρακτήρα της πολιτείας. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν ανατρέπεται μόνο το κοινό συμφέρον, αλλά ανατρέπονται τα πάντα μέσα στην πολιτεία και, φυσικά, και η ίδια η πολιτεία.

Στην περίπτωση αυτή όπου το δίκαιο έχει ανατραπεί και δεν διέπει πλέον την λειτουργία της πολιτείας, δεν γίνεται λόγος πια ούτε για νόμους, ούτε για πολιτικούς αλλά ούτε και για πολιτεία. Η απώλεια της δικαιοσύνης επιτρέπει να κυριαρχήσουν τα δίκαια και τα συμφέροντα ενός μόνο μέρους της κοινωνίας αποκλείοντας τους υπόλοιπους πολίτες από την ισότιμη απόλαυση των αγαθών. Η επικράτηση των προσωπικών συμφερόντων έναντι του κοινωνικού συμφέροντος παραβιάζει την δικαιοσύνη με την οποία είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί η πολιτεία κι αυτό αναγκαστικά την μεταμορφώνει σε κάτι άλλο.

Ο Πλάτων χρησιμοποιεί έναν συγκεκριμένο λεκτικό τύπο σε διαφορετικές παραλλαγές, για να ονομάσει αυτήν την ανατροπή της δικαιοσύνης που συντελείται μέσα στην πολιτεία.

Οι όροι «στασιωτεία», «στασιαστικοί» και «στασιώτης» που χρησιμοποιεί ο μέγας αυτός διδάσκαλος για την μη ορθή πολιτεία, τους κακούς πολιτικούς και τους άδικους νόμους αντίστοιχα, καταδεικνύουν ότι στην πολιτική ορολογία υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος την οποία μέχρι τώρα αγνοούσαμε.

Ανάλογα με την τήρηση ή όχι του κοινού συμφέροντος, θα πρέπει να χρησιμοποιούνται και οι ορθοί όροι που περιγράφουν τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Όταν το κοινό συμφέρον καταπατιέται, οι όροι «πολιτεία», «πολιτικοί» και «νόμοι» παύουν να είναι δόκιμοι.

Στην περίπτωση αυτή, ο «στασιασμός» της πολιτικής εξουσίας από το ορθό και το δίκαιο δεν ανατρέπει μόνο το κοινό συμφέρον, αλλά ανατρέπει και τους όρους με τους οποίους πρέπει να αναφερόμαστε στην πολιτεία και στα μέρη που την αποτελούν.

Οι πολιτικοί γίνονται στασιαστές, αντάρτες ή πραξικοπηματίες, όταν εξεγείρονται ενάντια στην νόμιμη άσκηση της εξουσίας. Μάλιστα, επειδή οι νόμοι στέκονται εμπόδιο στην αντάρτικη εξουσία τους, τους διαστρεβλώνουν και τους φτιάχνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, με αποτέλεσμα αντί οι άρχοντες να είναι υπηρέτες των ορθών νόμων όπως πρέπει στην δίκαιη πολιτεία, οι νόμοι γίνονται υπηρέτες των ανταρτών ώστε να είναι σύμμαχοί τους στα σχέδιά τους.

Όμως η πολιτεία η οποία έχει πέσει θύμα ανταρσίας, οι πολιτικοί της έγιναν αντάρτες κι οι νόμοι της ανατράπηκαν για να τους εξυπηρετήσουν, αναγκαστικά παύει να είναι πολιτεία και μετατρέπεται κι αυτή σε μία αντάρτικη οργάνωση που έχει κυριαρχήσει πάνω στην κοινωνία.

Εξ άλλου μία τέτοια πραξικοπηματική οργάνωση, μόνο πολιτεία δεν μπορεί να είναι όταν τελεί κάτω από ένα αντάρτικο καθεστώς που καταπιέζει τους πολίτες, τους στερεί την ελευθερία τους και ελαττώνει ή κλέβει τα αγαθά που δικαιούνται.

Με αυτά τα νέα δεδομένα λοιπόν, κι εφόσον τα δεχτούμε ως αλήθεια, το σωστό είναι όταν αξιολογούμε έναν πολιτικό, μία Κυβέρνηση, μία απόφαση, έναν νόμο, ένα κράτος κτλ. να εξετάζουμε αρχικά αν το καθένα από αυτά συμβαδίζουν κι εφαρμόζουν το κοινό συμφέρον κι αν βρίσκουμε ότι το παραβιάζουν να τα αποκαλούμε με το όνομά τους:

ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΤΑΡΣΙΕΣ

Με το να αποκαλούμε έναν άδικο «νόμο» που στρέφεται ενάντια στο συμφέρον των πολιτών και πάλι νόμο, ή με το να αποκαλούμε «πολιτικό» έναν Πρωθυπουργό που εκτελεί τις εντολές ξένων αφεντικών ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας αντάρτης, είναι ότι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε για να μην αλλάξουν ποτέ τα πράγματα προς το καλύτερο και να μείνουμε σκλαβωμένοι για πάντα. Αν δεν πούμε τα πράγματα με το όνομά τους όμως, δεν πρόκειται να αφήσουμε την συνείδησή μας να συλλάβει το λάθος και την εξαπάτηση που έχουμε υποστεί κι έτσι δεν θα μπορέσει να ενεργήσει για να διορθώσει την κατάσταση.

Αν λοιπόν μας εξουσιάζουν στασιαστές κι αντάρτες κι εξασκούν πάνω μας αντάρτικη εξουσία η οποία παραβιάζει το δίκαιο, για ποιόν λόγο εμείς να τους βάζουμε φωτοστέφανο και να τους δίνουμε άφεση αμαρτιών αποκαλώντας τους με το πιο αγαθό όνομα που υπάρχει («πολιτικός»), την στιγμή μάλιστα που το ορθό είναι να τιμωρηθούν με τον σκληρότερο τρόπο επειδή εκτελούν το σχέδιο της φυσικής και πνευματικής μας εξόντωσης παράλληλα με την λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας;

Μήπως, το δίκαιο και το πρέπον είναι να ανατρέψουμε αυτούς που ανέτρεψαν την ορθή άσκηση της πολιτικής εξουσίας για το συμφέρον των κομματικών φατριών που μας εξουσιάζουν και των συνεργατών τους; Μήπως η ανατροπή της ανταρσίας που έχει διαπράξει εις βάρος μας η κομματοκρατία είναι υποχρέωσή μας, ώστε να επανασυνδεθεί το ελληνικό κράτος με την έννοια της δικαιοσύνης και να επικρατήσει το κοινό συμφέρον σε κάθε ενέργεια της πολιτείας;

Αντάρτες λοιπόν. Αντάρτες ανέτρεψαν την πολιτική εξουσία που πρέπει να ασκείται για το κοινό συμφέρον όλων και την χρησιμοποιούν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους εις βάρος μας.

Χρέος μας να ανατρέψουμε τους ανατροπείς.

Χρέος μας να αποκαθηλώσουμε, να εκδιώξουμε και να τιμωρήσουμε τους αντάρτες. Χρέος μας να αναποδογυρίσουμε την κατάσταση, να γυρίσουμε το νόμισμα στην καλή του όψη, αυτήν όπου οι όροι πολιτεία, νόμος, πολιτικός και πολιτική εξουσία έχουν το ορθό τους νόημα που σήμερα έχουν απωλέσει.